Nina Arbutina

Al van jongs af aan interesseerde ik me voor mensen. En dan met name onze onderlinge verschillen en overeenkomsten. Zou dit komen door mijn biculturele achtergrond? Het is in ieder geval wat mij zo´n 4 jaar geleden greep in het trainersvak, want wat kunnen we allemaal van elkaar leren als we daartoe bereid zijn en de setting goed is?
 
Wanneer ik in mijn geboorteland Servië zeg dat ik communicatie- en loopbaantrainer ben, krijg ik steevast eerst een vragende blik en vervolgens de reactie: ‘Dat leeft hier niet, daar zijn wij niet mee bezig". Niet gek, want in veel culturen en bevolkingsgroepen is het helemaal niet vanzelfsprekend om te investeren in persoonlijke ontwikkeling. Mijn streven als trainer is om juist in die context van betekenis te zijn.
 
Want juist ook daar kan het zoveel betekenen om samen te komen op een plek waar ruimte is voor herkenning, veilig leren en het opbouwen van zelfvertrouwen. We herkennen allemaal toch dat zinderende, gemotiveerde gevoel wanneer je met een groep (vaak onbekenden) terugkijkt op een leerzame en blije trainingsdag? Dat gun ik iedereen en dat is mijn drijfveer. 
 
Daarom zet ik me als idealistische en empathische trainer het liefst, direct of indirect, in voor minder geprivilegieerde groepen. Bijv. voor mensen met een bijstandsuitkering, mindervaliden in India en de Nederlandse jeugdzorg.
 
En als ik over de toekomst mag dromen? Dan zou ik het heel tof vinden om ooit een brug te slaan tussen mijn passie voor trainen en Servië. ;)